قلمدان نگاه
بداهه های بامدادقلمدان نگاه
بداهه های بامدادچند کوتاه۳
۱)
گریستن
فریاد آغازینم بود
ولمس تن پوش غربت،
نیز!
گاهواره
بهانه ای برای سکوتم بود!
وتابوت
جایزه ی خاموشی ممتدم...
۲)
زاده شدم
زاییدم!
چه زیباست
تجلی اسارتم!...
۳)
اولین دیدار
بسان بارش اولین دانه های برف،
طهارتش را به زمین بخشید!
۴)
خاموش دریا!
با طنین مکرر
وبیرحمانه ی تو
خستگی نگاهم
پژواک می کند!
۵)
خام باختیم در ایثار
تا بیارایند ایسار ،اغیار
نوشته شیلا چابلی
۱۳۹۱/۱۱/۱۹
تلنگر خیال!
هر لحظه ،خیال
بر سنگ فرشِ مسافت های ظلمت
پرسه می زند...
تا بیابد دایره ی دل هجرانی ات
بگو
در کدام مکان مانده است
که ضربه می زند هر چه
انگشت خسته
بر صفحه کلید پیوسته ،
نوری نمایان نمی شود؟
خشکید نگاه از
جلوه های یکسان این خاکستر...
بگو
میراث کدام شعله ای
واز تبار کدام آغوش سردی که
چشمهایت هنوز
به خلوتگاه بی نشان باز است؟...
نوشته شیلا چابلی
۱۳۹۱/۱۱/۱۹
یک قفس!!
مرغی ست در قفس
کز کرده با یأس تمایل آوازها
ته نشین شده اکسیژن
در کف رؤیا
خورده است
دانه دانه
دانه های درد را
می شمارد با نگاهش
فواصل میله ها
در بی خوابی ستاره ها
اندیشه هایش در بن بست سقف آویزان
می چکد زمان
در آوار بهت یک صدا
منقارش از حسرت نوشتن
خاکی ست؛
و زمان ...
از لای میله ها
به سوی نسیان کلام در هجرت است...
اسیر است کلامش
در متن نگاهش
و نگاهش...به درب قفس
تکامل یافته است
در تلاطم بی ترسی باد
می لغزد شکل هندسی یک قفس
شاید...پنجه ای از باد
روزی بگشاید
دهلیز گریز یک نفس!
نوشته شیلا چابلی ۹۱/۵
شعر جناب استاد محمد ترکمان(پژواره)(تقدیمی)با عنوان ثانیه ها!
ثانیه ها!
قصد بازگشت که ندارید،
این همه چرا
سخت وسنگین ،آسان!
می روید؟...
آرزوهایم بودید کــــاش!
دست کم تا،تنها،یک لحظه با
دست هایم که حسی برای شان
نمانده است،
لمس تان می کردم!
مرا با خود می برید آیا؟
به آنجا که اینجا،نیست؛
اینجا من، از زمانش،
که ایستاده است و دلم را
پیر می کند،و آفتابِ آسمانش نا
نازا،است و دریایش
کویری ست بی ستاره...
...و،زمینش،به
کام من نمی چرخد،
خسته ام!
***
دلم ثانیه ها!
برکه می خواهد،
برکه ای جوشان...
برکه ای ـ که ـ
رختِ قوهایش را
قاصدک ها...با
اشک نیلوفر،بافِتِه...
و کوه هایش،
دست در دست نسیم،
شادی را
دست به دست می کنند و
هیچ دستی،
بالاتر از دستی ـ دیگرـ
نیست!
به آنجاکه
با سنگ هایش،
عروسک می سازند و
آژنگ،
واژه ای ست،
غریب!
به آنجا که نبضِ دل ها
با هم،برابرند و
دلی،از دلی دیگر
به تنگ نمی آید؛
تیک تاک شان،با
باران،ترانه ی مهربانی
می خواند...
و گل های حسرتی اش،
حسرت نمی خورندو
میخک هایش ،بر
پرچین هیچ دیوارِ بی باغی
فرود نمی آیند!
ماهیانش از دریا،
و سنجاقک هایش از
آسمان آمده اند...
ثانیه ها!
ببرید،مرا...
نوشته شده ـ پژواره ـ
۱۳۹۱/۱۱/۱۶
********************
وصیت کرده ام دلم را باتنم خاک نکنند؛با واژه هایم مومیایی و بر بلندترین نقطه ی زمین ،برافرازند!فرقی نمی کند دماوند باشد یا «دنا» اورس باشد یا «کلیمانجارو» آلپ باشدیا بلندی های «آند»یا هر سرزمینی که دستِ آدمی به آنجا نرسیده است!...
نوشته جناب استاد محمد ترکمان ـ پژواره ـ
به تاریخ ۱۳۹۱/۱۱/۱۶
چند کوتاه ۱
۱)زمین برآفتاب سایه می افکند
ولی ما سایه مان را
با خود می بریم
مبادا
برسر کسی افکنده شود!
***
۲)
برچمن نرم نگاهت
که راه می روم،
فواره ی تنهایی می یابم
که حلقه ی آن در چشم های توست!
***
۳)
خورشید هم در افق
به زمین می افتد
اگر رسیده باشد!!
***
۴)
بازگشت
زیر مجموعه ی همان رفتن است
که هر عضوش
یک قدم
وهر قدمش
تهی ست !
***
۴)
کفش ها
به خاک عادت دارند
وجدان را
کمی واکس بزن!
***
۵)
قضاوت را
آهسته بران !
شاید هرگز جایی برای پارک کردن نیابی!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
نوشته شیلا چابلی۱۳۹۱/۱۰
