قلمدان نگاه
بداهه های بامدادقلمدان نگاه
بداهه های بامدادخلسه!
در خلوت که
خاطرات را سلاخی می کنم،
تشیع می شود باز دلم بر
شانه های شتابانت
سوی شمشادهای شکسته
شاید تیشه ای دیگر
مشعلی باشد بر
خواب بیشه ای دیگر،
شبهه ای نیست
شیرین بر سوگ دل
خواهم نشست... نوشته شیلا چابلی
« بازتاب »
در ترد نگاهت کیست که
تپش تند قلبش چون آذرخش
می نوازد آب های اندوه مژگان تو را
واز سرچشمه ی خیال تنهایی اش
سیراب می شود؟
کدام چراغ را بر دست داردکه
جادویش خورشید را هم
از رخشیدن باز می دارد؟!
نوشته شیلا چابلی
ــ تبعیض ــ
من گنجشکی
شکسته بال افتاده در نشیبم
آزرده از غرور کلاغان کوچ نکرده که
بر پرچین بامم سنگینی می کنند !
زمزمه هایم را سرب ،
وبر پنجه های ظریفم می کوبند!
با بهانه های سیاه شان رؤیایم را
آشفته و پرهایم را به حماسه
دعوت می کنند!
.
.
.
هیچ نگاهی ابدی نیست!
.
.
.
بیزارم از بازهای خودخواه!!
که جز گنداب سخن چینی وتحجر
رغبتی به دیدار افق های منکسر ندارند!!
*
بالم را اگرچه کلاغان شکسته اند
هنوز اما زمین رستن را
به یاد دارد و بادهای کاذب هرگز
توان حباب کردن ستارگان را
ندارند!
پ.ن:
خدا اول به بشر عقل داد نه تبعیض و تعصب و احساس و عناصر دیگر. اگر بشر با همان عقل تصمیم بگیرد این همه مصائب دامانگیرش نمی شود!
نوشته شیلا چابلی