بی داد ؛

                                                                           بامداد ، 

                                                                     با تحسر شب را  

                                                      در افق می نگردو بر پیشانی ام هوا را  

                                                                         می پزد! 

                                                                          دشت ، 

                                                       بر تنهایی تکراری زنبورهای بی کندو، 

                                                                     برآغوش کوه  

                                                                    ضجه می زند ! 

                                                                         و زمین ، 

                                                                بر پندارهای زیر میزی  

                                                               و میزان های نا میزان ؛ 

                                                           با بر چسب های بی بربست؛ 

                                                                 بی روغن ، سرم را  

                                                                  چرب می کند!!! 

                                                                     نانم اگر بود ، 

                                                                آبم کور نمی شد! 

                                                           و برگم بی ساز می رقصید! 

                                                                        پ.ن. 

                                                   محکومیتم از سستی خاکسترهایی ست  

                                                           که با سوختن ساختم!! 

                                                          نوشته شیلا چابلی تهران 

                                                                   10/7/92