قلمدان نگاه
بداهه های بامدادقلمدان نگاه
بداهه های بامدادبی ســــــــر!!
این جلگه که
سال هاست با آبرفت بیگانه
سحابش سراسیمه و بی سایه
سروهایش سرافکنده
جویبارانش نوازش را
از سنگریزه های سرشکسته
از سر ؛ باز می کنند،
به کدام سرایش سرمست و
از سرزنش سمی کدام سگالش
سیراب است که
به این سان سراسر سر بر می آورد؟!
***
گلی که از ساقه می گریزد
تا دامان بردباری خویش بر باد بیاویزد
از جاده های بغرنج افکار بگذرد
تا بر بستر دل ها دست یابد ،
بداند ، بهایش به بخشش پرچم و
بوی گلبرگش نیست!
*
پ. ن.
کدام زمزمه ی زلال زاویه ی دستانم را
باز می گشاید تا
باز کند راز سوزش دلم ؟!
نوشته شیلا چابلی بهار ۹۲
تقدیمی از جناب استاد دلجویی
شیلا به خدا ذوق تو انکار ندارد
افسوس که گوشی در و دیوار ندارد
پیراهن این شعر درفشیست که می گفت
این شاه قلم می زند و مار ندارد
بی دغدغه دلدار نشسته ست و گمانم
از کوچ دو صد چلچله آمار ندارد
انگار که این کوچه همه مست صلاحند
این شهر گمانم دل هشیار ندارد
این مصر خرابست و زلیخا صفتی نیست
بی یوسف دل قاهره بازار ندارد
مسعود به غزنه شد و فرخو به ارس رفت
دریایی چشمم به خدا عار ندارد
رفتست بهاران ز سرشت و تن باغ ،
اندیشه مریض است و پرستار ندارد
مژده به کناری شد و اقرار نکردند
انگار که زبانی سر اقرار ندارد
آفت زده این باغ و به بیطاری مزمن
کس فکر شفای دل بیمار ندارد
فرهین اثری بود که تفسیر نکردند
رفتست و بر اینند که آثار ندارد
فرهین غزلی بود که یکبار نخواندند
بحریست که جز گوهر شه وار ندارد
افتاده ستون از ادب خیمه ی جانم
جان داده ام و هیچ کس اخبار ندارد
فرهین گل باغیست که از باغ اثر نیست
جرمش فقط این بود که او خار ندارد
نوشته جناب استاد حسین علی دلجویی
