برگ سرخ ؛

                                                         آی باران... 

                                                     این درخت سرخ ؛ 

                                            از سیلی خصمانه ی کدام باد 

                                            اینگونه شرمسار و سرافکنده  

                                                         هر لحظه  

                                                          آرام آرام  

                                               بدرودی بر پهنه ی زمین  

                                                       می نگارد؟! 

                                                    و مرگ هزاران بار 

                                         به اقتدار ی بی رحمانه می بالد 

                                        که هرگز شرمنده ی تولد نیست! 

                                                        آی باران ! 

                                                       آسان گریز 

                                          آرامش راهت نوازشی ست بر 

                                            آلبوم چهره هایی زرد که بر  

                                                 آسمان نگاهشان 

                                             چتری ست خیس خورده  

                                          و با خش خش لنگان قدم ها  

                                            خرامه های خستگی را 

                                                بر گاه گاه زندگی  

                                     با زمزمه هایی از کاش های زخمی 

                                                 زیسته اند که : 

                                           "کاش حبابی بی ثبات  

                                              ولی شفاف بودم ! " 

                                           "کاش کاجی نافرمان 

                                                    در خزان  

                                             ولی با وجدان بودم!"  

                                            نوشته شیلا چابلی 

                                               تهران 15/8/92