با تحسر شب را
در افق می نگرد و بر پیشانی ام هوا را
می پزد!
دشت ،
بر تنهایی تکراری زنبور های بی کندو ،
بر آغوش کوه
ضجه می زند !
و زمین ،
بر پندارهای زیر میزی
و میزان های نا میزان ،
با برچسب های بی بربست ،
بی روغن سرم را
چرب می کند!!!
نانم اگر بود ،
آبم کور نمی شد!
و برگم بی ساز می رقصید!
پ. ن.
محکومیتم از سستی خاکسترهایی ست
که با سوختن ساختم!!
نوشته شیلا چابلی
تهران ۱۰/۸/۹۲
سرابی ست مشتعل از خیالی مشوش
که با اشتیاق ،کویر را هم از تپش میترال
مشعر می سازد!
مسحور کدام میثاقی که میترا هم
بی مشعل ،به میقات می رود؟!
نوشته شیلا چابلی ۹۲/۳/۲۲
از چنگال مردمی ست
که شب را به بلندی "چنگ" می زنند!
تا صبح
بر چنبر متروک خفته شان
کنایه نزند!
پ.ن.
از آن سایه ها بیزارم
که از انکسار نور به خود می بالند!
نوشته شیلا چابلی۹۲/۲
شکفته خواهد شد روزی
کاسبرگ تنت
زمانی
که از فراز ونشیب احساست
می گذرم
می شمرم آرزوهایت
می بینم
سیمرغی بر فراز تراس امیدت
دور خواهی شد از سراب هراس
زمانی که رها می شوی
در آغوشی بی تشویش
که چنبرش دستی ست شانه گر
بر تارهای یلدای بی سحر موهایت
و نوازشش لالایی ست
بر گهواره ی سکوتت
در برهه ای از زمان
اگر در اتاق نگاهت
سر گیرد بارانی بی امان
می گشایی چتر پلکهایت را
وپارو می زنی قایق احساست را
سوی منظومه ای در نگاهم
میخ کوب می کنی طنابی را
در ساحل احساسم
ودر ماهور نفس هایت
خواهم خواند
«ببخش عزیزم
که ندیدم اشک هایت را
برقصان لبانت را
سوی تپه های گونه هایت
که در پس هر تپه ای طلوعی در راه ست
برزخم های مزمنی که سال هاست
ایجاد شده
در لجنزارهای گود پهنه ات
ای وطن تحمل کن
سنگینی بغض دیرینه را
وقتی به یاد می آوری رشادت ها و ایثار گری های خفته را
ای وطن مدهوش نباش
از محرومیت ها ومظلومیت ها
وقتی افتاده است
چادر خفت بر کلام آزادگانی
که گم گشته است فریادشان
در اندیشه ی رسوایشان
می نویسند تاریخ معاصرت را
از حصاری که نرده هایش مرزها
وسقفش کهکشانی ست
که حال به رنگ سیاهی ست
ای وطن مبهوت نباش
از محو دلخوشی هایت
در غرش انفجار هسته های خود کامه گی ها
که غرور مترود خواهد ماند
در سیاهچاله ها...
ای وطن منشین
در سوگ مستی اذهان باغ هایت
که خط اشک است
جام وصیت اجدادت
***********
شیلا چابلی۹۱ تیر
لب های تو
پل اتصال است
دستهای تو
می بینم چشم انداز تشنج اتصال
از پنجره ی نیمه باز نگاه تو
می خوانم طومار ناموزون غزل ها
از تپش های ناگزیر قلب تو
در این برهوت ناباوری
خوابیده ام در خیال مندرس مخملی
با رایحه ی تن تو
این چه نغمه ای ست
که حتی با رنگ پریدگی شب
فزونی می یابد از صدای تو
اما...
ندانستم که چرا
هر زمان سرازیر شد
سیلاب رؤیاهای محال
هر چه کردم
نتوانستم عبور کنم
از این پل اتصال
*********
شیلا چابلی۹۱ آبان
بر پیکر لبی متوسل
************
اتراق بر مدار صفر درجه ی فاصله ها
************
سرگشتگی عطشی جوشان در چشمه ساران
************
ترجمه ای برای «بودن»
*************
اکسیر حضوری بارور
***********
تر شدن تنهایی در خشکسالی احساس
**********
شیلا .چابلی
درفواصل نا مفهوم زمان
انگارمی نگری مرابادو چشم گم کرده راه
در امتدادانعکاس ساده نور ایینه ها
انگار می نگرم غربت پیکری رابرتارو پود گمان
وچه خالیست
طنین صدای موزون ومهربانی که فراموش کرده بود راه فنارا
وعزلت بی انتهای ماهی شیدای تنگ
احاطه کرده آبی دریا را
وفکر می کنم
این اندوه ادامه خواهد یافت
تا حضور شیدایی نگاه پاک ودلواپس ماهی دریا
وچه عارفانه است
جای پای خیس امواج دم به دم بر خاطر تنهایی ساحل دریا
وچه خوش است
هجوم رویاهای بی ثبات کاغذی
برسطح کف آلود دریا
وچه سخت است
بستن پلکی که به فراموشی سپرده بودخواب را
وبستن دست نجیبی که ازیادنبرده بود نوشتن بربرگ سبز پیچک هستی را
وچه ترد است
احساس اندیشه ی آبی دریایی توهرلحظه که یاد می کنی مرا
چیستی تو کیستی تو ؟
ساحلی تو مگر؟
که حس می کنی امواج کوبنده ی بی رحمانه ی دریارا
وباز می مانی کنار او
آسمانی؟
خود آبی شاید که فرو می ریزی وسیراب می کنی حتی دریارا
شور پروازی توبر اندیشه ی خسته ی حسرت شیدا
وچه خوش گفت سهراب دچار باید بود
همیشه فاصله ای است
اما
فاصله ای نیست
فاصله بی انتظاری ونبودن میان مسافت نفسهاست
تا نگاهی منتظر است
فاصله ای نیست میان دو انتهای حضور پشت میله های عادت
دچار باید بود میان تلقی رایحه ی انتظار ها میان دو نقطه حسها
وچه بی رحمانه است
چیدن گل حسرت وپر پر کردن حضور خاکستری تو
در رویاهای نقره ای من
وچه غمگینانه است تسخیر درد دلتنگی تو
در تمام سلولهای ناگزیر بودن
وفکر می کنم
این دردبا تداوم تپش قلبم خواهد بود
تاابد...
ش.چابلی
کجاست جای رسیدن،