قلمدان نگاه
بداهه های بامدادقلمدان نگاه
بداهه های بامداد« بازتاب »
در ترد نگاهت کیست که
تپش تند قلبش چون آذرخش
می نوازد آب های اندوه مژگان تو را
واز سرچشمه ی خیال تنهایی اش
سیراب می شود؟
کدام چراغ را بر دست داردکه
جادویش خورشید را هم
از رخشیدن باز می دارد؟!
نوشته شیلا چابلی
ــ تبعیض ــ
من گنجشکی
شکسته بال افتاده در نشیبم
آزرده از غرور کلاغان کوچ نکرده که
بر پرچین بامم سنگینی می کنند !
زمزمه هایم را سرب ،
وبر پنجه های ظریفم می کوبند!
با بهانه های سیاه شان رؤیایم را
آشفته و پرهایم را به حماسه
دعوت می کنند!
.
.
.
هیچ نگاهی ابدی نیست!
.
.
.
بیزارم از بازهای خودخواه!!
که جز گنداب سخن چینی وتحجر
رغبتی به دیدار افق های منکسر ندارند!!
*
بالم را اگرچه کلاغان شکسته اند
هنوز اما زمین رستن را
به یاد دارد و بادهای کاذب هرگز
توان حباب کردن ستارگان را
ندارند!
پ.ن:
خدا اول به بشر عقل داد نه تبعیض و تعصب و احساس و عناصر دیگر. اگر بشر با همان عقل تصمیم بگیرد این همه مصائب دامانگیرش نمی شود!
نوشته شیلا چابلی
چند کوتاه۳
۱)
گریستن
فریاد آغازینم بود
ولمس تن پوش غربت،
نیز!
گاهواره
بهانه ای برای سکوتم بود!
وتابوت
جایزه ی خاموشی ممتدم...
۲)
زاده شدم
زاییدم!
چه زیباست
تجلی اسارتم!...
۳)
اولین دیدار
بسان بارش اولین دانه های برف،
طهارتش را به زمین بخشید!
۴)
خاموش دریا!
با طنین مکرر
وبیرحمانه ی تو
خستگی نگاهم
پژواک می کند!
۵)
خام باختیم در ایثار
تا بیارایند ایسار ،اغیار
نوشته شیلا چابلی
۱۳۹۱/۱۱/۱۹
تلنگر خیال!
هر لحظه ،خیال
بر سنگ فرشِ مسافت های ظلمت
پرسه می زند...
تا بیابد دایره ی دل هجرانی ات
بگو
در کدام مکان مانده است
که ضربه می زند هر چه
انگشت خسته
بر صفحه کلید پیوسته ،
نوری نمایان نمی شود؟
خشکید نگاه از
جلوه های یکسان این خاکستر...
بگو
میراث کدام شعله ای
واز تبار کدام آغوش سردی که
چشمهایت هنوز
به خلوتگاه بی نشان باز است؟...
نوشته شیلا چابلی
۱۳۹۱/۱۱/۱۹
یک قفس!!
مرغی ست در قفس
کز کرده با یأس تمایل آوازها
ته نشین شده اکسیژن
در کف رؤیا
خورده است
دانه دانه
دانه های درد را
می شمارد با نگاهش
فواصل میله ها
در بی خوابی ستاره ها
اندیشه هایش در بن بست سقف آویزان
می چکد زمان
در آوار بهت یک صدا
منقارش از حسرت نوشتن
خاکی ست؛
و زمان ...
از لای میله ها
به سوی نسیان کلام در هجرت است...
اسیر است کلامش
در متن نگاهش
و نگاهش...به درب قفس
تکامل یافته است
در تلاطم بی ترسی باد
می لغزد شکل هندسی یک قفس
شاید...پنجه ای از باد
روزی بگشاید
دهلیز گریز یک نفس!
نوشته شیلا چابلی ۹۱/۵
