شعر جناب استاد دلجویی

در دلم مثـــل عشق می مانی 

گرچه این قصـــه را نمی دانـی 

مهـــر بانوی پیـــش دانشگـــاه 

دوســـتت دارد این دبستـــانی 

** 

چندگاهیـست در« باز باران» را 

در نگــــاه تـــو از بـرم ،بــــــانو 

بسکــــه از آســـــمان ابری تو 

دشت سینه شده ست بارانی 

** 

من که رســوای عالمم ،تو بـبر  

سربازار خــــــود حــــراجم کن 

من به نـــــور تو گشتـه ام پیدا 

نیستم اهــــل عشــق پنهانی 

** 

باز بـــاران وبـــاز هم تنــــــها... 

باز هم یـــک خیـــال،بغض آلود 

در مسیـــــرتو باز بی چتــــرم 

در هـــوای تو بـــاز بـــــــارانی 

** 

باز تصـــــمیم تــــــــــازه دارم  

ای تو کبــــرای شعرهای ترم 

نگــــــذارم شبی تــــو را تنها 

زیــــر بــارانی از پریشـــــانی 

** 

من دلم مثل صخره های تو نیست 

ســــنگلاخ اســت راه شیـــــرازم 

ریزعــــلی باش ومشـــعل بفــروز 

در شــــب ریـــــل ها ی طــولانی 

** 

شد سـردم از این شمالی ها 

می شوم محو گرم شرقی تو 

آفـــــتابی که استــــــوای تنم 

از بلــــندای خــــود بسـوزانی 

** 

تا همـــیشه معلمم تو بـــمان 

تا که انسان عاشقی بــشوم 

واحـــد انـــتخابی ام شده ای  

در کـــــلاس عــــلوم انسانی 

** 

بسکه احساس خفته درشعرم 

 از بـــلندای مــــوج گـــیسویت 

می کنی شـــهره ام به پسوند 

شــــاعر شــعرهای طوفـــانی 

** 

«دوستت دارم ای غریبه بمان» 

با تـــو عـــهدی بــرادری دارم 

با من از رد گــــــرگها مهراس 

نـــیستم از تـــــبار کــــنعانی 

** 

باغــــبان تو مرد نیـــکوییست 

قــدر گــل را قشنگ می داند 

بـــــــاغ او از بــــهار تو خــرم 

دل تو از رخــــش ،چــراغانی  

** 

نوشته شده جناب استاد حسین علی دلجویی